Venres.

Mentres apretaba con forza o vaso, e a miña cabeza facía raias no seu recordo, observei, que o home que ficaba ao meu lado non deixaba de mirar cara min e sorir, deuse conta de que non entendía porque soría, e dixo:
-Vaia, problemas cos amores, non si?
-Que pasa, eres bruxo seica?
-Non, pero eu tamén estiven así, e máis, cada venres o pasaba aquí, dando voltas na cadeira e pensando neles.
-E non cres que se te desfixeras de todo que poderías pasar uns venres mellores?
-Tal vez, pero, paga a pena, perdelo todo por iso, non? Anda, invítoche eu, que ti xa vas bo, lévote a casa.
-Creo que é o mellor...
Camiñamos moito, ao perder a noción do tempo non podería decilo con exatitude, pero cando me din conta, estaba tumbado no chan, e rompín a chorar.
-Eu non quería isto, eu non o quería... como chegamos a perdelo todo? O seu aroma...
-Os seus fermosos beizos, as seus ollos tan expresivos -dixo mentres se acostaba ao meu carón.
-As súas cadeiras, podería perderme dúas vidas alí, e o seu cabelo caíndo polos seus hombros...
-Si, e a súa barba...

Non lembro muito, mais, cando espertei, un home cheo de sangue e espido ficaba ao meu lado, un home espido... coma min.