Amar cos pés xuntos.

O sol atopábase no seu maior esplendor, a auga volvía lentamente, e cando xa retornaba  uns metros, unha onda empurrábana outra vez cara a area, facéndolle unha pesacada mordéndose a cola.
    -Ti me queres? - Eva preguntou, ou máis ben o espectro que a atormentaba na posta de sol no horizonte, cun tono de voz valeiro en canto aos sentimentos.
    -Si, claro - Mentín, quen pode dicirlle a un rapaz cativo que o seu pai non volverá? Sabemos que saberao pronto, mais non queremos partir corazón (na maioría dos casos). Ev volveu esbirrar, proxectándome de volta ao mundo - será mellor que che axude a subir á cama outra vez.
   -Non, quero ver o mar Antón, quero ver o mar debaixo dos meus pés - Eva sempre sentíase atraída polo mar, cría que o seu destino, era morrer contemplando como o mar partíase en dous co reflexo do morado ceo.
Si, tal vez esta fora unha decisión desastrosa, mais quero dicir ante todo que non me arrepinto de nada, so de non poder pedirche perdón, e bicar o teu frente na cama por última vez.
De camiño á praia, polo peirao volvín a insistir mo de sempre:
   -Eva, por que non queres operar as pernas?
   -Xa cho dixen, un nace e a partir de ahí, todo o que pase, sexa bo ou malo, é por algo, todo ten un bo sentido... e que acontecería se a Lúa non quixese ter frío, e se fixera amigo do Sol? Todo cambiaría... e a de cousas fermosas perderiamos... Non, eu sei o que fago.
Chegariamos á area, o ceo xa tornaba morado, e Eva xa baixaba a vista, untando os seus ollos de bágoas.
   -Pronto Antón, pronto.
  -Non digas iso... - as miñas palabras ían tinguidas de seguridade, pero eu que sabía a verdade, bloqueei a cadeira de rodas, asi non podería facer loucuras- ponte a miña boina, vaiche coller o frío - ainda que a Marta amoláballe que non levase a boina que me regalara no noso aniversario posta, e moito máis que o prestase. Non pensara que puidese pasar nada...
De súpeto, un vento mareiro levou á boina polos aires, e eu perseguina correndo pero o vento era máis forte, e levouno ata a parte alta das rochas, na cal os cativos saltaban polos meses de verán, en canto as súas nais perdíanlle o ollo falando de manías dos seus homes ou de comida, xa que eran moi perigosas, xa que a maioría das rochas penetraba no mar, e caer alí sería o último.
Comecei a subir rapidamente polas rochas e cando xa cantaba victoria, un pé esbarou, e... caín. Nunca crin na sorte, nin no destino, pero agora, penso que as palabras de Eva tiñan moita razón...
Síntoo, sínto que pasara isto... e non sabes canto... pero penso que é unha sorte poderche dicir, que son un home feliz, teño unha bonito muller, e unha fermosa sirea que canta inda  nos meus pesadelos das noites de inverno, liberándome da morte do meu espírito.
Cando caín, comecei a sangrar, e sentía como gritabas por min, e eu non puiden facer nada, so ver como o mar achegábase a ti, sen poder moverte, tentei levantarme, pero perdin o sentido.

Meu pai sempre dicía "Amar é como andar cos pés xuntos, agún día cansaraste e caerás". Cando me contaron a túa historia, pensei "Como será entón, amar cos pés xuntos?"



O día 23 de Setembro, morreu Eva, a terceira rapaza do mundo coa denominada enfermidade da sirea, xa que os que a sofren nacen coas pernas xuntas, pegadas, e coa falta de alguns órganos como os reproductores. Un pesacdor atopouna na praia, preto do seu coidador, os cales chegaron con vida ao hospital. O coidador pronto recuperouse, mais a nena sirea tivo danos graves, xa que cando o pescador a atopou o auga chegáballe ata o peito. O informe médico declarou que sufría unha pulmonía, e que ao estar tanto tempo no auga sen moverse, que aumentara ata un nivel que sería perigoso incluso para unha persoa normal, e moito máis para unha persoa coas defensas tan baixas por causa da enfermidade. Así, dous días despois, na vispera da morte da nosa sirea, atoparon ao seu coidador aforcado, cunha nota de suicidio, que semellaba un borrador.
O día 15 de Febreiro un homiño creou este conto, froito dunha noticia que lle impactou, facéndoa florecer coa semente da ficción.