UN

A roupa formaba montañas detrás dela, arrincoulle os estantes ao roupeiro, e cun grito, tocou a parede. Mirou cara os lados, quedáballe pouco tempo, colleu unha machada, e comezou a romper a parede, pronto, xa podía cheirar o doce alento da vinganza. Como puido, adentrouse polo burato.
Levantouse, e correu apertar ao rapaz louro e miúdo, con tantas feridas que xa non se sabía se a súa pel era vermella ou branca. Comezou a chamar por ela, e as súas bágoas responderon no seu lugar.
 -Como chegamos ata aquí? Como?
 -Pedro.
 -Sempre o imaxinei, o odio que hai na súa mirada quítame o frío. Pero acouga, pronto estará no mesmo estado ca ti.


-Alicia, que estás a debuxar? Por que esa rapaza tira as súas roupas polo chan?
-Nada, só mataba o tempo.
O forte home negro adicoulle un soriso un pouco forzado.
-Pedro, dóeme a cabeza, poderías levarme ao balcón e abrir a fiestra?
-Claro, pero non intentes moverte que estamos no terceiro andar e é moi fácil caer.