O demo da paixón.

Como un home atado ás vías dun tren, coma unha historia lineal, así trancorre a miña vida, e mentres apoio as miñas cosatas no muro, podo ver como as miñas lembrazas máis queridas van quedando no camiño coma se fosen as pegadas dun zapato mollado.
Ela foi como unha estrela que apareceu e de supeto estoupou nos meus oídos. Era o ceo tinguido de laranxa... Coma o lume, prendes todo o que tocas, e eu, morto de frío fun quentarme na fogueira equibocada.
E coas dedas tocando xa as nubes, suspirei, e avancei, tentei avanzar, e como tanto esperaba, o solo que eu creara desapareceu, e  cain coma se un monstro no chan quixese comerme, tivérame atado.
Foi un só intre, no que puiden no medio da desparición da miña propia conciencia, cando puiden ver como estaba rodeado de prantas fermosas, que comezaron a marchitar, e alí apareceu ela, cunha pranta antes vermella, movendo a boca, e coa mesmiña voz ca da miña nai, dixo: "Xa sabes, é mellor morrer de vello que de sida".