O becho da herba de namorar

Mátame. Destroza as miñas carnes pouco a pouco, así, lembrarei os bos momentos, colle o violín e fai soar as cordas como a canción da paixón, do último latexo, do son da última folla a caer, do último día de choiva de xaneiro, ou das formas inimaxinables do lume, do soriso do teito e a amargura do solo, da potencia dos teus lamentos, das bágoas dos pés, dos últimos dous pasos, dunha sesta que semella non ter fin, da sensación de tumbarse na herba e non querer levantar nunca máis, da terra cando se lle arrinca a herba de namorar. Que o asouvio da noite peite o teu cabelo, que os raios de gran sol quenten o teu pescozo.
Que os meus avermellados beizos bicaron as túas cadeiras, mátame. Que hoxe os meus brazos encerrante nunha aperta. Que os meus brazos sobre ti semellan as pólas dun salguiero chorón, chorón, como o son do meu peito, peiteado, como como os cabelos louros, aos que pretendía amarrar ata sumerxirme nas súas mans, mans as que poden coller un coitelo de metal.
Mátame, ninguén me entende neste mundo, tentarei no seguinte non ser un becho.
Pediríache que me matases outra vez, mais él fixoo antes, cun metal fundido, que sabe a envexa, e que ten cor morada e torna tolos aos que o tocan.
Ten cuidado amor, co meu sangue estás manchando as túas herbas de namorar. E eu acaroado a ti quero seguir enfeitizándote.