Palabras de agarimo.

-Como puidemos acabar así?
Silencio.
-Por que o fixeches? Nós eramos felices, tiñamos todo o que se nos antoxaba! Todo! Non lembras o día en que eu perseguínte, asustácheste e comezaches a correr? Entón, eu collinte, e... biqueite, biqueite como nunca o fixera... inda que de primeriras pensaches que era un dexenerado, logo sentiches a miña calor. Entón, díxente que te quería, e ti... chamáchesme louco, e logo volvímonos bicar. Cada día, no carreriro que dá a túa casa, víamonos e bicábamonos, e poco a pouco utilizábamos máis palabras de agarimo, os nosos corpos xuntábanse, fácianse un cada día, e choraban cando se afastaban. O teu sorriso a comezos do día facíame ledo... Por que? Sempre costábache concentrarte, e a miúdo vías cousas que a min non me daba tempo a ver, tamén custábache expresar os teus sentimentos hacia min, pero nunca puidera imaxinar que pasaría esto. Foi no inverno, cando o meu fillo non me deixaba saír, e estiben dous meses sen poder verte. Foi nas campaadas de fin de ano, cando dixen que ía fumar o derradeiro cigarro do ano, e fuxín cara a túa casa, e encontreite, tirada no carreiro, chorando. Chamei por ti, pero ti seguías no chan tirada mentres chorabas: "Carme, Que fas hai tirada?" "Axúdeme por favor, busco a alguén... non lembro o seu nome, nin como era, so recordo que... estaba louco" Sentín como unha punzada atacaba ao meu corazón, e perdía toda conexión coa realidade.
Bágoas.
-Por que? Porque non me dixeches o que acontecía? Por que?
Máis bágoas.
-O teu corpo foise coas túas lembranzas, o meu baise xunto co teu, porque o noso amor verdadeiro estará baixo terra, para o aire poder levar con el palabras de agarimo.


Cada noite, meu neto pídeme que lle conte un conto, collo un, e facendo que leo, contolle a historia de Palabras de Agarimo.
El sorí e consegue dormir, pero non sabe o duro que é a demencia senil, nin o duro que é ter que enterrar a teu pai vivo, xunto ao amor da súa vida.